Vervelen

Ty Lee liep met sierlijke passen over de zwarte grond. Het as onder haar voeten kraste licht. Haar blik gleed ver het landschap, een paar zwarte raven verstoorde de stilte en vlogen snel over haar hoofd. Een eindje verderop hoorde ze dat er nog ergens brand was. Licht snoof ze en liep wat sneller verder. Bij een open plek oefende ze nog wat circustrukjes. Ergens mistte ze het circus wel, de leuke sfeer enzo..
Met een zachte plof ging ze op een omgevallen boomstam zitten en ondersteunde haar hoofd door haar handpalmen. Wat was het hier saai, geen rondlopende of trainende mensen, alleen de stilte. Een kolonie mieren liep voorbij, het waren net allemaal zwarte puntjes die voortbewogen. Dom bleef ze ze even nakijken en keek dan weer om zich heen. In de hoop iemand tegen te komen.

Zuko zat verderop in het bos. Hij zat er is zonder zijn zuster die zo vervelend was. Hij was hier om te oefenen en daarom had hij van ergens een soldaat meegenomen. Zo maakte hij de zweep beweging en verscheen er een grote zweep van vuur en die stormde op de soldaat af. Waardoor die op de grond viel. Zuko grijnsde en had een glans in zijn ogen. Na nog enkele oefening. En dan ging de soldaat weg. Zuko deed zijn rode vest weer aan en ging op een rots zitten. Zowat de enigste die hier nog lag in het smeulende bos,maar ja.

Achter een paar grote bomen zag Ty Lee een felle lichtstraal, heet was vuur dat wist ze zeker maar het bewoog zo snel. Was daar iemand? Met trage passen liep ze dichterbij, een beetje wantrouwig maar toch zeer zelfverzekerd. Muisstil stak ze haar hoofd langs de boom en keek naar een jongen. Zodra hij zich omdraaide zag ze wie het was, Zuko. Wat deed die hier nu? In één beweging gooide ze haar vlecht naar achter en liep dichterbij. "Hoi" zei ze rustig "wat doe jij hier?". Dreigend klonk ze niet, dat kon ze niet. Eigenlijk was ze blij dat ze iemand tegen kwam want ze verveelde zich dood helemaal alleen.

"Wel,trainen"zei hij tegen haar en grijnsde even. "Zeg hoe is het hier nu,zo zonder mij"zei hij droog tegen haar. Hij geeuwde even en streek zijn zwarte haar dat helemaal over zijn bol was gegroeit uit zijn ogen. Hij onderdrukte een diepe geeuw. Zuko wist dat hij hier moest opassen voor mensen die hem zouden verlinken. "Hoe is het met zusjelief"vroeg hij duidend op zijn zus.

"Azula wil zoals altijd heel de wereld overnemen" zei ze en rolde licht met haar ogen "en het gaat goed met haar". Haar blik wendde even naar de grond en dan terug naar Zuko. "En hoe is het met jou?" vroeg ze na een paar stille minuten. Een tak viel van de boom waar ze onder stond. Snel sprong ze aan de kant en maakte uit gewoonte er nog een salto achter. Even grijnsde ze en veegde wat stof van haar broek.
De zon verdween achter een dikke grijze wolk. Plots werd het vele donkerder. Een enge schijn viel over het bos. Ty Lee keek even rond en stapte dan terug op Zuko af.

"Zo is ze nu eenmaal"zei ze tegen haar en grijnsde eventjes. "Met mij gaat het wel goed,buiten die stomme avatar die ik nog steeds niet te pakken heb"zei hij tegen haar.
Hij keek even achterzich en luisterde aandachtig. Toen sprong hij in de struiken. Hij hoorde voetstappen van soldaten of iemand anders. Hij mocht hier niet zijn dus daarom sprong hij weg.

"Gegroet Ty Lee..." Zei een verveelde Mai die aan kwam lopen. "Ik dacht toch echt Zuko's stem hier te horen..."
Ze keek rond en zag veel as.... Wauw, as, dat was ook het meest interessante dat je hier tegen kwam..
Met een zucht ging ze zitten, en keek toen even geirriteerd naar de grond, as maakt vervelende vlekken....
"Waar is Zuko eigenlijk, ik dacht echt dat ik hem hier hoorde, of verbeeld ik me weer dingen zoals Azula zo vaak doet?" Zei ze, en er kwam een kleine grinnik vanaf, voordat ze haar eigen emotieloze zelf weer werd.

Ze knikte naar Zuko. 'Niemand krijgt de avatar te pakken' dacht ze in zichzelf, eigenlijk snapte ze niet dat iedereen het nog probeerde. Op dat moment sprond Zuko in de struiken, even keek ze hem dom na en zag dan Mai verschijnen. "Heey" zei ze rustig "Zuko...dat kan". Zei ze met een mislukte glimlach "maar je kan je natuurlijk ook vergist hebben". Ze wist niet goed of ze Zuko moest veraden of zwijgen.

"Ty Lee.... Wat is er nu weer aan de hand?..." Vroeg Mai doordringend, ze had Ty Lee's mislukte glimlach gezien en wist dat ze iets verbergde voor haar.
"Waar ben je dan zo over aan het pijnzen?... Ach scheelt het mij ook...." Zei ze.
Alsof het haar uitmaakte wat die altijd active, volgens haar soms ook een beetje te hyperactief, nu weer voor iets stomzinnigs aan het bedenken was.
Ze zuchtte diep en porde wat met haar vinger in de as....

"Er is niets aan de hand.." zei ze snel. Gelukkig boeide Mai het allemaal niet, net zoals altijd. Licht glimlachte ze en ging naast Mai zitten. "Hoe is het?" vroeg ze omdat ze anders niets wist te zeggen "nog veel gedaan?". De nietszeggende uitdrukking op Mai's gezicht maakte haar een beetje nerveus. "Al een tijdje niet gezien" zei ze dom terwijl ze Mai gisteren nog had gezien. Met haar vinger tekende ze een vlammetje in het as waarna ze naar haar vinger keek die helemaal zwart was geworden.

Zuko hoorde de stem van Mai en glimlachte even. Ze vroeg naar hem. Wel waarom ook niet. Hij stond op en kwam uit de struiken aan. "Dag Mai"zei hij en glimlachte eventjes. Hij legde zijn armen over elkaar en keek haar aan. "Zo verbeeld ze zich nu ook al dingen"zei hij tegen haar,aangezien ze het zonet over zijn zuster hadden. Ty lee was een slechte leugenaar altijd al geweest.

Mai stond ineens op en ging recht voor Zuko staan, en gaf hem zonder waarschuwing een klap, waarna ze haar armen ook over elkaar sloeg.
"Dus toch! En waarom verbergde je je voor mij? Ben ik dat voor je? Een engerd waarvoor je je moet verbergen?" Zei ze fel.
"Jij bent echt niet te geloven! Jij... Ugh!" Zei ze en plofte weer neer op de grond waar ze net had gezeten.

Zuko kreeg de klap in zijn volle gezicht. "Auw die deed zeer,ik dacht dat je een soldaat was"zei hij tegen haar en grijnsde. "Zo nog niets veranderd,en tuurlijk ben je meer dan een engerd waarvoor ik me verbergen moet"zei hij tegen haar. Hij zelf ging weer op zijn rots zitten en keek haar met een glimlach aan. "Ik was vergeten hoe vijandig je wel niet kan zijn"zei hij.

Ty Lee verschoot licht van de woede uitbarsting van Mai. "Aii" zei ze stil en zette zich wat op de achtergrond. Ergens vond ze het wel grappig, dat geruzie. Rustig wachtte ze op Zuko's reactie. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht. "Geweldige klap, Mai" riep ze en glimlachte "als je hulp wilt.."
Stil luisterde ze naar Zuko. "Wie vergeet dat nou?!" zei ze nog dommer dan daarvoor. Snel stond ze op en ging naast Mai staan.

"Ty Lee.... Ga eens op je handen staan, en ga eens naar dat bein van je zoeken, volgens mij ben je dat op de weg hier naartoe verloren.." Zei Mai lichtelijk geirriteerd.
"Als je die niet al veel eerder kwijt bent geraakt..." Mompelde ze en even verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht, maar ze zorgde ervoor dat niemand dat zag.
"En jij bent hier trouwens de engerd, Zuko.... Een vergeetachtige engerd, als je nu al bent vergeten hoe ik ben...." Zei ze weer zo emotieloos als altijd, zonder de twee aan te kijken.

"Ik ben al lang genoeg weg geweest Mai,dan vergeet je eenmaal dingen,en geloof me er zijn grotere engerds dan mij hoor"zei hij en grijnsde eventjes. Hij kraakte zijn nek even. "Nog grotere lastposten dan mijn oh zo lieftallige zuster"zei hij tegen hun. Hij nam een appel uit zijn tas die hij gepikt had uit het aarderijk. Hij at de appel op en smeet dan de resten weg.

Ty Lee keek om zich heen. "Als ik het kwijt was geweest had ik het eecht wel horen vallen hoor" ze trok een geërgerde blik en stak haar tong uit. Wat was Mai weeral vriendelijk hoor. Met haar neus omhoog getrokken draaide ze zich om. "Als jullie willen dat ik weg ga ga ik met plezier" zei ze en deed al een stappen van de twee vandaan "jullie hebben me er toch niet graag bij".
Nog steeds met haar rug naar de twee gericht luisterde ze naar Zuko. "Azula is echt niet ZO erg hoor" zei ze met een beheerste toon.

Mai stond rustig op en ging naast Ty Lee staan, en schopte wat steentjes uit haar weg uit verveling.
Ze zweeg even en keek toen ineens heel geinteresseerd naar het hoofd van haar vriendin.
"Hee kijk eens aan! Je bent je hersens dus toch niet verloren!" Zei ze en klopte zacht op het hoofd van Ty Lee, die inderdaad niet hol klonk.
"Je weet toch dat ik je alleen maar plaag." Zei ze en staarde weer voor haar uit.

"Voor jullie misschien niet nee,maar voor andere wel"zei hij tegen hun. Hij moest even lachen door Mai. "Wel ik ben weg,ik wil niet betrapt worden"zei hij tegen hun. Hij knikte naar hun en liep toen op zijn hoede weg van het bos. Waarschijnlijk zou hij naar het waterrijk trekken. Als zijn oom Iroh meeging zat hij goed. Dan had hij meteen schepen.

Ty Lee deed een stap naar achter toen Mai op haar hoofd begon te slaan. "..Jah dat weet" zei ik zei ze stil en een kleine glimlach verschenen op haan gezicht. De glimlach begon steeds groter te worden, hyper gaf ze haar een knuffel en duwde Mai bijna plat. Plots besefte ze hoe dom dat ze bezig was. "Erm sorry" zei ze maar de grote glimlach bleef op haar gezicht staan. Achter haar zag ze Zuko weggaan. "Erm..bye" zei ze nog tegen hem.

Mai keek Ty Lee aan, en een kleine glimlach krulde haar lopen, maar deze bleef klein, haast onzichtbaar.
Ineens werd ze doodgeknuffeld door de hypere meid en de schrik was van haar gezicht af te lezen, maar ze herstelde zich snel.
Ineens keek se om naar Zuko, die wegliep.
"Hey Zuko waar ga je ineens heen?!" Riep ze waarna ze hem achterna rende. "Zonder mij eerst een afscheidszoen te geven...."
Ze pakte Zuko's handen en drukte een kus op zijn lippen, waarna ze zich meteen omdraaide, en rustig richting Ty Lee liep.

Ze trok een walgend gezicht toen Mai Zuko een zoen gaf op zijn lippen. "Moest dat nou net als ik bij sta" zei ze nog nawalgend. Ergens snapte ze niet wat die twee in elkaar zagen maar veel boeide haar het niet. Met een behendige sprong sprong ze in een tak van een boom die bijna niet afgebrand was en dus nog best wel stevig was.

"Dan kijk je er toch niet naar!" Riep Mai beledigd naar boven, naar Ty Lee die zich weer eens uit aan het sloven was.
Geirriteerd liep ze weg, en schopte hierbij veel as op, doordat ze ze hard op de grond stampte.

(sry, ik weet niks meer)