Ying Yang?

Dodger liep rustig naar de heilige plas. Hij ging zitten voor de twee vissen Ying en Yang. Ze leken zo rustig. Onverstoortd. Hij glimlachte. "Heey visjes." zei hij zacht. Hij kon zich hier in alle rust ontspannen. Het was hier zo rustig. Hij moest eigelijk zijn watersturing oefenen, maar daar had hij nu even geen zin in. Hij had zin in relaxen. Voordat hij het wist lag hij op zijn rug te slapen. Hij ademe zachtjes in en uit. In...Uit...

Marylen was in de buurt en stak haar hoofd even om de hoek om te kijken wie er was. Ze zag een jongen ongeveer even oud als zij. Voorzichtig en aarzelend zette ze een paar stappen in zijn richting. "Hallo?!" Vroeg ze wat onzeker. Ze keek naar de vissen waar de jongen mee aan het praten was. "Ow ja, voor ik het vergeet, Marylen." Zei ze vlug en stak haar hand uit. Normaal zou ze drie kussen geven maar dit was een vreemde dus hiel ze zich maar wat in. Marylen had het warm en stak haar handen vooruit. Ze maakte een gebaar met haar handen waardoor er een ijskoud water bol iets ontstond en wegvloog in de richting van de muur en er vervolgens tegen knalde. Een luid knars geluid ontstond door de water bol waardoor Marylen even haar oren moest dicht houden. "Mijn excuses.." Zei ze en keek even de jongen aan. Ze vond het nogal vreemd dat hij niks zei. "Heb jij soms ook de water kracht?" Vroeg ze en keek naar het water dat betoverend in haar zicht was. Verder wist ze niks te zeggen dus hield ze zich stil in de afwachting wat de jongen zou gaan doen.

"Hallo?" hoorde hij iemand in de achtergrond praten. Het was een meisjesstem. Ze klonk van dezelfde leeftijd. "Ow ja, voor ik het vergeet, Marylen." hoorde hij dezelfde meisjesstem zeggen. "Dodger." zei hij duidelijk. Toen hoorde hij een harde knal, vervolgd door een snelle "Mijn excuses.." Hij voeld dat ze hem aankeek. "Heb jij soms ook water kracht?" hoorde hij haar zeggen. Hij knikte. Hij keek op en zei vriendelijk: "Ja, ik kan watersturen." Hij liep naar het meisje, Marylen toe. Ze had donkerblauw bijna zwart haar. Roze/rode ogen, en een bleke huid. Hijzelf had ook niet echt een gezonde kleur. Ook bleek. Hij had alleen zwarte ogen. Zijn bijna leegstaande ogen. Dat hadden de andere gezegd. "Hoelang sta je hier al?" vroeg hij op dezelfde vriendelijke toon.

Marylen keek hem wat verward aan toen hij gewoon bleef liggen en altijd maar knikte. Ze hoorde zijn vraag en bleef even nadenken. "Misschien een paar minuutjes. Ik kwam juist toe toen jij lag te slapen. "Zei ze opgewekt. Ze had nodig een gesprek nodig net als nu. Ze glimlachte en keek recht in zijn zwarte ogen. Ook zijn zwarte haren bleef ze maar naar kijken. "Je hebt mooie ogen." Zei ze snel om de stilte wat te verbreken. Toen ze hoorde dat hij ook de waterkracht had fleurde ze wat op. "Wel ik heb hem ook, ik bedoel...De waterkracht. Ik kan het meest waterballen maken en soms ook met ijs rond. Het beste kan ik deze gebruiken bij een gevecht waar ik water ballen kan afstoten naar hun kant. " Zei ze en slikte even. Ze keek even aarzelend naar hem. "Mag ik?" Vroeg ze. Ze wou gewoon naast hem zitten en kijken naar de mooie vissen. Voorzichtig zonder te wachten op een antwoord ging ze zitten. Ze streek haar haren achter haar oren en sloot haar ogen even. Ze legde zich plat op haar rug en liet zich even meeslepen met de wind die door haar haren streek. Ze bleef liggen en genoot van de stilte en het moment dat ze even rustig was. Na een tijdje deed ze haar ogen open en stelde zich recht. "Heb je zin om iets te doen ofzo?" Vroeg ze en keek naar hem en vervolgens naar de grond.

"Heb je zin om iets te doen ofzo?" had Marylen gevraagd. Hij bleef even stil. Hij wendde zich af van de vissen, en keek nu recht in de ogen van Marylen. Voorzichtig zei hij: "Jij ook." Zijn stem klonk diep, met een heel vaag Engels accent. Als je moeite deed, kon je het horen. Hij besloot even op haar laatste vraag te antwoordden. "Met alle plezier, Marylen. Wat wil je doen?" vroeg hij met een glimlach. Hij schudde even zjn hoofd. Hij verklaarde even: "Mijn haar zat in mijn ogen." hij grinnikte eventjes. Hij dacht even na. Wat had hij vandaag aangetrokken? Oja. Zijn witte shirt, met zijn spijkerbroek. Dat witte shirt was zijn lievelings shirt. Hij wist niet waarom. Het bracht geluk. Messchien was ontmoeten van marylen geluk? Hij had nog niemand ontmoet. In alle 16 jaren die hij geleefd had, was hij alleen geweest. Messchien was hij daarom zo gesloten, en raar. 'Als iemand te lang zonder mensen om hen heen leeft, worden ze leeg gezogen.' had zijn opa gezegd. De enige person met wie hij contact had gehad. Die was nu dood. Nu was de enige person die hij kenden, bijna een vreemdeling. Marylen.

Marylen die niet aan het opletten was schudde verward haar hoofd. Ze hoorde dat hij zei dat ze mooie ogen had. Even bloosde ze maar deed die gedachte vlug weg. Toen ze dan ook luisterde naar zijn woorden met zijn Engelse accent glimlachte ze eventjes. "Ik ben blij je te ontmoeten Dodger.." Ik heb een vreselijk verleden gehad en wil nu met een nieuw persoon kennis maken en de boel vergeten, wat niet echt lukt.." Zei ze stil en slikte haar speeksel in haar mond weg. Ze keek op toen hij vroeg wat ze zouden doen. "Ik beslis hier niet over, dat doe jij.." Zei ze met een glimlach. Zelf zei ze nooit wat ze zouden doen, die keuze liet ze dan ook uit beleefdheid aan de andere. Ze draaide haar hoofd even naar de andere kant. Ze kon dan ook niet blijven kijken naar zijn prachtige haren en ogen. Marylen had een blauw topje aan wat ze eigenlijk het liefst draagt, ook die donkere blauwe rok was haar lieveling. Veel kleren had ze niet. Dat werd allemaal verbrand in die vreselijke bosbrand. Even kwamen al die gedachten van vroeger in haar hoofd. Ook haar overleden moeder kwam in beeld in haar gedachten. Marylen kon het niet meer aan en schudde hevig haar hoofd heen en weer. 'STOP! ' Schreeuwde ze opeens uit. "Euhmm, sorry." Zei ze en keek hem wat schaamend aan. Marylen keek verward voor zich. Waarom was alles zo moeilijk?! Marylen had een amulet dat ze ooit gekregen van haar vader. Het was donker blauw en het fonkelde als ze iets voor iemand voelde. In al 5 jaar was het grauw en bleef het blauw, ooit had ze gehoopt het eens te zien fonkelen maar diep vanbinnen wist ze niet voor wie....Marylen keek er naar en zag een lichtschijn. Ze keer er ongeloovig naar. Vlug stak ze het in haar topje. Dodger mocht het niet zien, ze wilde niet dat hij het wist..Marylen deed of er niks gebeurt was en keek in zijn ogen.

Dodger glimlachte, maar wel op een verbaasde manier. Hij besloot dat hij er niet op in zou gaan. Het was vast iets waar ze niet over wou praten. "Mijn verleden is ook niet zo geweldig...Mijn moeder ging dood bij mijn geboorte. Mijn vader kon niet alleen voor me zorgen, en toen ik 10 was hoorde we dat hij was vermoord door de vuurnatie. Toen leefde ik al bij mijn opa. Toen ik 13 was ging hij ook dood. Ik was toen 2 jaar alleen op een klein heuveltje in het aarde rijk. Afgezonderd. Niemand om mij heen. Ik was diep vanbinnen eenzaam." zei hij voorzichtig. Hij floot heel hard en riep "Micra zan!" Toen kwam een groot beest voorbij schieten. Het was een Shirshu. Het beest had geen ogen. Het leek op een soort mix van een stermol en een Duitse herder. Hij glimlachte en aaide het beest die nu alweer naast hem stond. "Toen ik 15 was kreeg ik deze hier. Zijn naam is Komats. Toen ik hem kreeg ben ik begonnen met reizen. Toen na ongeveer een jaar of 2 reizen, kwam ik hier aan. De noordpool. En nu, 5 dagen na mijn aankomst, heb ik jou ontmoet. En zitten we hier." de laatste paar zinnen had hij vrolijk gezegd. Hij was blij dat hij Marylen had ontmoet. Hij wou snel het onderwerp veranderen, aangezien als iemand anders vertelde over hun verleden, dacht hij zelf altijd aan het zijne. En messchien Marylen ook. "Uhm...Wil je..." hij dacht eventjes na. Zij was ook een watermeester. Toch? "Wil je messchien op de training plaats gaan oefenen met onze watersturing?" vroeg hij zo vriendelijk mogelijk. Hij schudde even zijn hoofd, om zijn haar weer uit zijn ogen te halen. Nu zat het in het midden van zijn gezicht. Hij blies even, en het vloog luchtig naar achteren. Hij grinnikte even, maar keek toen weer naar Marylen.

Marylen hoorde wat hij allemaal zei en zuchtte evntjes meelevend. "Wat erg voor je." Snel liet ze hem verder praten en zag opeens een groot wezen de grot in komen. "WAHAHAHA!!!" Riep ze geschrokken uit. Al in haar 16 jaar heef t ze nog nooit zo een wezen gezien. Toen ze zag dat hij hem aaide ontspande ze zich eventjes. "Wel als dat jouw dier is is dit het mijne.." Zei ze grinnikend. Ze maakte een gebaar met haar handen en floot tweemaal. Een kleine gedaante kwam vanachter de muur en ging braaf op haar schouder zitten. "Dit is Mouchi. Een kleine Miranka. Ze is hiel lief en helpt me bij gevechten van mijn kracht." Zei ze glimlachend en aaide Mouchi op haar hoofdje. Mouchi sprong van haar schouder af en ging naar het andere grote dier. Ze gaf het een likje en begon lichtjes te kwispelen. "Kijk, ze komen nu al overeen." Ze glimlachte en keek hem recht in zijn ogen aan. Ze hoorde wat hij zei en glimlachte eventjes." Best hoor." Zei ze enthousiast. Ze was dol om eens haar krachten uit te testen in een gevecht. "Ik wil wel niet dood hoor." Zei ze voor de grap. Dit gevecht zou leuk zijn en zou een leuk gevoel geven met z'n twee. Lichtjes hoopte ze dat ze samen hun krachten zouden bundelen wat normaal gezien een reus effect zou geven. Marylen knipte even met haar vinger waardoor Mouchi weer braaf op haar schouder ging zitten. "Flinke meid." Zei Marylen en glimlachte. Ze ging naast Dodger staan en gaf hem een kleine knuffel." Bedankt voor alles, wat je me weer in het leven liet zien." Zei ze en glimlachte lichtjes. Ze stapte wat vooruit en keek even achterom. "Zullen we?!" Vroeg ze en bleef staan.

(Maak jij een topic aan?)

[Hoe ziet een Miranka eruit ?]

Dodger glimlachte. Hij had wel zin in een klein gevechtje. "Oke. Ik laat jou leven, als jij ook wat van mij overlaat." zei hij met een glimlach. Hij keek naar Mouchi. "Mogen de dieren ook meevechten? Of word het een watermeester vs. watermeester?" vroeg hij nieuwsgierig. Dieren waren altijd handig in battles. Komats kon met zijn tong een tegenstander verlammen. Meestal deed hij dat ook. Hij stond op. Nu stond hij naast Komats. Komats was nog ruim 1 meter groter. Hij kon niks zien, maar zijn neus was veel sterker dan die van een bloedhond. Hij kon alleen zien met zijn ogen. Messchien een nadeel in de buurt van parfum. Hij grinnikte bij de gedachten. Hij grinnikte eigelijk weinig tegenwoordig.
Bedankt voor alles, wat je me weer in het leven liet zien. Die zin herhaalde zich steeds in zijn hoofd. Marylen had hem voor de eerste keer in 4 jaar weer laten 'lachen'. "Jij ook Marylen." zei hij bijna onhoorbaar. Het was meer inzichzelf geweest. Hij keek toen naar Marylen. Hij was ongeveer 20 centimeter langer. Dat was wel normaal. Dus het kon wel kloppen. Hij glimlachte naar haar. "Komats! Nomichan." riep hij. Komats ging liggen op de grond. Dodger klom er behendig op. "Willen jij en Mouchi er ook op?" vroeg hij terwijl hij zijn hand uitstook. Het was namelijk moeilijk voor iemand die nognooit op een Shirshu had gereden om erop te komen. Hij keek haar vragend aan.

Marylen keek hem aan en glimalchte bij wat hij mompelde. Ergens verstond ze er een bedank woordje in maar meer verstond ze dan ook niet. Toen hij vroeg of de dieren mee mochten doen knikte ze. "Met alle plezier, Mouchi kan zo rap lopen dat m'n hem vaak zelf niet ziet en daardoor Mouchi vrij spel heef ttegenover de tijgenstander. Als Mouchi springt op de vijand krabt hij hun gezicht open waardoor ze al direct doodgaan...En vaak kan Mouchi ook al is hij zo klein zijn poten uitrekken en de tegenstander op de grond duwt en dan moet ik gewoon maar mety mijn kracht hem uitschakelen..." Ze glimlachte bij wat ze zei. "Toch geen schrik hoop ik." Zei ze voor de grap en zag dat hij zijn hand uitstak. Ze pakte aarzelend zijn hand vast wat een tintelend gevoel vanbinnen gaf. Ze probeerde erop te raken wat niet zo gemakkelijkk leek dan het eruit zag. "Wil je...." Zei ze en stopte eventjes. "Wil je me soms helpen alsjeblieft." Zei ze en keek hem aan..


( Een Miranka is een klein wezen die eruit ziet als een muis (OMG) nee maar ze is bruin en misschien 20 centimeter hoog..Kan snel lopen en os gevaarlijk XD en wat bedoelt u trouwens met:
Hij was ongeveer 20 centimeter langer. Dat was wel normaal. Dus het kon wel kloppen.

XD)

{Dat Marylen ook stond, en dus kon hij zien hoelang ze ieder waren :-) }

"Natuurlijk. Met alle plezier." glimlachte hij. Hij pakte haar andere arm en trok daarmee haar op de Shirshu. Hij glimlachte en zei: "Klaar? Hou goed vast. Komats gat zo'n 300 kilometer per uur. Ik waarschuw je ook op een bad hair day." Zonder op haar antwoord te wachten riep hij "Chi Chi!" en het beest begon eerst met een snelle pas, en daarna kwamen ze echt vooruit. Ze waren nu op zo'n 200 km per uur. Hij zag de trainingsplaats in de verte. "We zijn er bijna!" riep hij heel hard.

[Sorry, kan er weinig over schrijven k PB je dadelijk de link oke?]

( is goed hoor XD)

Marylen keek hem dolblij aan en grijnsde. "Ik heb een eer uw hand te mogen vast nemen meneer." Zei ze grijnsend en werd op het dier getropkken. Toen ze uiteindleijk goed zat begon het dier hele grote passen te nemen en Marylen even begon te schreeuwen. Vluyg stopte ze omdat ze geen adem meer had van het schreeuwen en zag dat het nbog sneller ging Zorg dat ik er levend uit kom meneer." Zei ze voor de grap en keek hem aan. Haar haren gingen heen en weer achter haar wat soms een tintelend gevoel gaf in haar rug.

( oke)