Het huis van famillie Bei fong

Een erg groot huis, waar niet meer dan alleen het dak van te zien was door de grote muur die erom heen stond. Stond ergens midden in Ba Sing Se. Niet alleen het huis was groot maar ook de tuin was mooi, groot en groen. Dat alles was van de famillie Bei fong, ze waren een rijke famillie en hadden een dochter, hellaas was de dochter blind.

Een meisje met zwart haar dat in een bolle staart gebonden was en twee plukjes langs haar gezicht had hangen liep door de tuin van haar huis. Toph was blind, maar ondanks dat kon ze danksij haar andere zintuigen erg veel, waardoor het zelfs leek dat ze niet blind was. Toph trapte tegen een steentje aan en zuchtte diep. ''pff het is hier niks aan..'' mopperde ze en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Door de trillingen die ze via de grond voelde wist ze dat er mensen of dieren waren. Ze voelde dan ook alleen buiten de muur trillingen van mensen. Ze ging op een rots zitten en legde haar handen op haar schoot. Ze had een wit met groenig jurkje aan en het zag er allemaal heel netjes uit, maar zo was ze normaal niet.

Ikuto viel met een plof op het dak neer, niet wetend dat er iemand woonde, veel respect had hij er niet echt voor. Hij legde zich op zijn rug zodat hij naar de lucht kon staren. Hij liet een voldane zucht en hij hoorde wat van in het huis. Hij legde zijn kattenoor op de pannen en hij hoorde dat er weliswaar iemand woonde. Nij schaamde zich nu best wel voor zijn methode waarop hij het dak neerkwam. Hij zuchtte even en sprong van het dak, zodat hij voor de deur landde.

Natuurlijk hadden de bewakers allang wat gehoord en ze kwamen dan ook meteen naar buiten. Ze keken de jongen strak aan. ''ga onmiddelijk van dit terrein af, de famillie Bei fong dient geen bezoek zonder afspraak'' zei een van hen. Ineens kwam er een meisje aangestapt. Toph had natuurlijk ook allang de trillingen gevoeld. ''wat gebeurd er?'' vroeg Toph zo onschuldig dat ze gewoon een weerloos meisje leek. ''Toph ga naar binnen, er is een vreemde in de tuin.'' zei een van hen. Een bewaker pakte Ikuto bij de arm en trok hem naar de ingang. Hij sloot het hek achter Ikuto. ''mocht het belangrijk zijn wat je te melden hebt, kom dan anders hier naar binnen'' zei de bewaker die vervolgens het huis weer in verdween. Toph was hen gevolgd en ze stond een paar meter van het hek vandaan. Haar hoofd was richting Ikuto gericht alsof ze echt naar hem keek. Daarna draaide ze zich om en liep ze terug naar de tuin waar ze zuchtend en verveeld weer op een rots ging zitten.

Ikuto gromde maar hij keek daarna naar Toph en hij pakte de stalen buizen vast "hé meisje". Hij zei hij luid genoeg zodat ze het verstond. Hij keek hoe ze op een rots ging zitten. Meestal ging hij op alle daken zitten. Erg onbeleefd, maar hij deed het gewoon, hij had niet gemerkt dat ze blind was dus hij hoopte dat ze hierheen kwam. Hij wachtte gewoon rustig af.

Toph hoorde de stem van de jongen en ze keek in zijn richting. Ze trok een wenkbrauw op en stond op. Ze liep richting het hek met haar armen over elkaar heen. Een paar meter voor het hek bleef ze staan. ''wat moet je hier?'' vroeg Toph ineens wat bot. Toen straks was ze nog lief omdat de bewakers er waren en ze haar maar als een weerloos meisje zagen. Bovendien moest ze wel aardig tegen hen zijn, ze werkten tenslotte voor haar ouders. Ook wisten ze niet dat Toph eigenlijk heel goed kon omgaan met haar andere zintuigen, en dat ze zelfs een hele goeie aardestuurdster was.

"rondhangen zoals de meeste rondtrekkers van mijn soort"zei Ikuto langzaam, terwijl hij recht in de blinde ogen van het meisje keek. Nu zag hij het maar pas, ze was blind, hij vond dit best wel erg, ookal zou hij dit niet luidop zeggen. Hij bleef gewoon staan waar hij stond, met zijn handen die de metalen buizen van het hek omklemden.

Toph luisterde naar zijn antwoord en trok weer een wenkbrauw op. Ze zuchtte daarna eens diep. Een rondtrekker dus, die reisde dus vast veel rond. Dat leek haar nou zo mooi. Je kon dan gaan en staan waar je wou. Ze zou dat ook wel willen, maar haar ouders zouden haar nooit laten gaan. Toph liep dichter naar het hek toe en ze stond toen vlak voor zijn neus aan de andere kant van het hek. ''luister eens, als je aan het rondhangen bent, dan kun je dat ook wel ergens anders doen'' zei ze bot en snoof. Ze kon er niks aan doen. Het was beter dat ze zo deed, dan bleven mensen teminsten uit haar buurt. Al wilde ze dat eerlijk gezegt niet. Maar als ze vrienden zou gaan maken, dan moest dat gewoon in het geheim gebeuren en dat kon ze niet.

"waarom dat bot gedoe? Ik weet heus dat je diep vanbinnen zo niet bent"zei Ikuto zachtjes en hij keek haar aan, ookal zou ze dat niet merken, hij wou vriendelijk en rustig overkomen. Hij wou, net zoals zij, ook vrienden en daarom trok hij zo vaak rond. Hij had vele redens om rond te trekken, voor te vluchten van de moordenaars van zijn ouders, zijn verloren broers en zussen te vinden en ook voor de de vuurstam mensen te vermoorden.

Toph wou zich omdraaien en ze stond dan ookal zo tot dat ze de woorden van de jongen hoorde. Ze draaide zich met een ruk om en keek hem strak aan. ''jij weet zowiezo niet, hoe of wie ik ben'' gromde ze tegen hem en ze draaide zich daarna weer om waarna ze droog een steentje weg trapte en eens diep snoof. Ze hoopte eigenlijk dat de jongen weg zou gaan, maar diep van binnen ook weer niet. Ze had nu wel iets te doen. Al ging het gesprek niet bepaald soepel.

"dat weet ik inderdaad niet, maar ik wil het wel graag weten"zei Ikuto met een glimlach. Hij zou eigenlijk zonder moeite over de omheining kunnen klauteren maar hij was zo beleefd het niet te doen. Hij glimlachtte en bleef gewoon rustig staan. Hij was niet echt van plan weg te gaan.

Toph hoorde wat hij zei en snoof een keer. Ze draaide zich toen langzaam aan om en haar ogen keken recht in die van hem ookal zag ze natuurlijk niet echt. ''Toph Bei fong'' stelde ze zich toen kortaf voor. ''en jij? sluipvoetje of sprinkhaan ofzo?'' vroeg ze sarcastisch en ze sloeg haar armen weer over elkaar heen terwijl haar ogen nog steeds richting hem stonden.

"Ikuto Tsukiyomi"zei Ikuto langzaam en hij lachtte even om haar opmerking "leuke humor heb jij". Hij glimlachtte en keej Toph aan. Hij trok een wenkbrauw omhoog en hij grijnsde "bezwaar als ik je territorium binnendring? Dan zie ik je wat beter, het hek staat in de weg".

Toph had zijn naam gehoord maar reageerde er verder niet op. ''eigenlijk was het geen grapje, ik vind sprinkhaan wel bij je passen, aangezien je rond sprong op ons huis'' zei ze droog en ze hoorde toen zijn vraag. ''het lijkt me beter dat..'' ze kon haar zin al niet meer af maken want een man kwam naar buiten. ''Toph wat doe je daar?'' vroeg hij met een strakke blik op de jongen gericht. Het was de vader van Toph, en hij was duidelijk niet blij met het bezoek aan de andere kant van de poort.

"bedankt, hoewel ik eerder half-kat ben"zei Ikuto met een glimlach en hij liet zijn staart door de tralies die dan over Toph's neus streek. Hij grijnsde en zag toen maar pas de vader van toph "excuseert u mij meneer, ik had net een gezellig gesprek met uw dochter, ze is erg aangenaam gezelschap". Hij boog even zijn hoofd ter ere van respect en hij keek toen weer naar Toph.

De man liep naar Toph toe en legde een hand op haar schouder. Toph had de woorden van Ikuto tegen haar vader gehoord en ze draaide haar hoofd zuchtend weg. ''dat kan best wezen, maar mijn dochter is een blind en tenger meisje en dus niet iemand die je zo maar even kan versieren jongeman'' zei de vader van Toph waarschuwend, die zo zijn bedenkingen had over Ikuto. ''kom we gaan naar binnen Toph'' zei haar vader. Toph wou eigenlijk zeggen, maar ze kon het niet. Ze kon het niet omdat het haar vader was. Haar vader draaide zich al om. Toph keek even achter haar richting Ikuto. ''sorry..'' zei ze zacht en ze liep toen met haar vader naar binnen en ze verdween in het grote huis.

Ikuto zuchtte en keek Toph na. Hij schudde zijn hoofd en hij keek nog even naar de twee. Hij zwiepte eens met zijn staart en hij sprong met een luide bonk op het dak, waarna hij weer op een ander dak sprong, tot hij uiteindelijk in de verte verdween.

Katinka was aan het wandelen.Rustig keek ze naar alle kanten . Je weet maar nooit wanneer er een vuurmeeter komen!Ze had ook al gehoort over een groot huis met een belangrijke famillie . Ze ging daar een een kijkje nemen en stondt recht voor de grootste poort die ze ooit had gezien. Ze ze een jongen en een meisje. Het meisje was blind en een man riep haar. De jongen ging weg maar Katinka ging naar stiekem naar binnen . Ze deed een beweging waardoor ze in een put zakte .boven haar deed ze de grond dicht. Toen ze onder de tuin stond ging ze terug naar boven . Ze deed het gat dicht en ging achter een boom staan. Hopend dat niemand haar zou zien. Ze wou naar dat meisje .Dat leek haar wel een leuke!